آموزش عالی نیازمند برنامه‌ریزی بلندمدت برای تدریس مجازی است
تأثیر شگفت انگیز کووید ۱۹ بر سیستم‌های آموزش عالی در سراسر جهان بر خلاف تمام چیزهایی است که ما در دوران پس از جنگ مشاهده کرده‌ایم. بیش از ۱.۶ میلیارد دانشجو تحت تأثیر این بحران قرار گرفته‌اند که بیانگر بیش از ۹۱% کل دانشجویان در سطح جهان است. در کمال تعجب تقاضا برای آموزش آنلاین افزایش یافته است. در طول ۳۰ روز گذشته ۱۰.۳ میلیون درخواست برای ثبت نام در دوره‌های کورسرا[۱] انجام گرفته است که ۶۴۴ درصد بیشتر از دوره‌ی مشابه در سال قبل است.
با توجه به اینکه دانشگاهها قادر به ارائه‌ی خدمات آموزشی در محیط دانشگاه نیستند، تلاش کرده‌اند که از طریق «آموزش از راه دور اضطراری[۲]» امکان تداوم فعالیت‌های دانشگاهی را فراهم کنند. در حال حاضر دانشگاهها بر فراهم کردن امکان تداوم فعالیت‌های دانشگاهی برای دانشجویان تمرکز کرده‌اند و در بسیاری از موارد این امر مستلزم تکیه بر دوره‌های آنلاین، آماده و موجود با بهرهگیری از از سایر مؤسسات معتبر و پیشرو در زمینه‌ی برنامه‌های درسی است. به عنوان نمونه کالج‌ها می‌توانند از مجموعه‌ی گسترده‌ای از منابع آموزش از راه دور استفاده کنند که دانشگاه‌های پیشرو تحت عنوان فضای مشترک[۳] ارائه کرده‌اند. به عنوان نمونهای دیگر دانشگاه دوککونشان در چین را در نظر بگیرید. این دانشگاه محصول همکاری مشترک بین دانشگاه دوک و دانشگاه ووهان است: این دانشگاه در مواجه‌ی اولیه با بحران کووید ۱۹ با استفاده از کورسرا به آموزش از راه دور پرداخت. این گونه اقدامات با وجود فواید دارای آسیب‌هایی نیز می‌باشند.
مطالب مرتبط: آموزش آنلاین
با توجه به اینکه بعد از فروکش کردن شرایط بحرانی ممکن است بازگشت به شرایط عادی دشوار باشد، موسسات سطوح بالا باید در این زمینه کارهای بیشتری انجام دهند. به احتمال زیاد لازم باشد تا آموزش مجازی (در برخی شاخه‌ها) در آینده بخشی از آموزش باشد. موسسات آموزشی سطوح بالا به یک چارچوب پاسخگویی نیاز دارند تا به نیازهای فوری پاسخ دهند. آنها باید برای یک دوره‌ی گذار میانی آماده بوده و فعالیت برای بلندمدت را شروع کنند.
ایجاد اکوسیستم‌های کامل یادگیری دیجیتال
تکامل در اکوسیستم آموزش عالی از طریق «تعادل در نشانه‌گذاری» حاصل میشود: دوره‌های طولانی از تغییرات نسبتاً آهسته که در لحظه‌هایی از سازگاری سریع اتفاق می‌افتند. همه‌گیری کنونی یک لحظه‌ی نشانه‌گذاری است. مسئولان آموزشی با یک بحران پیش‌بینی نشده روبه‌رو شده‌اند. آنها به سختی در تلاش هستند تا امکان تداوم آموزش و یادگیری را با استفاده از فناوری، روشهای نوآورانه و همکاری فراهم کنند.
دانشگاهها می‌خواهند و نیاز دارند که محتوای آنلاین را خودشان از طریق اعضای هیئت علمی خود تهیه کنند. اما بسیاری از اعضای هیئت علمی هرگز یک دوره را بصورت آنلاین طراحی و ارائه نکرده‌اند. دانشگاهها باید با اعضای هیئت علمی همکاری کنند تا تصمیمات سریعی در رابطه با موارد پیشرو بگیرند: کدام دوره‌ها باید دوباره طراحی شوند و کدام محتوا را می‌توان به صورت مستقیم و بدون مانع منتقل کرد؟ اعضای هیئت علمی باید سمینارها را دوباره طراحی کنند و مهارت‌های لازم را برای تدریس آنلاین کسب کنند. برای نمونه یک سخنرانی دو ساعته ممکن است در واقع شامل چندین فعالیت باشد نه یک فیلم مداوم و خسته‌کننده. در نهایت، همزمان‌که دانشگاهها در این دوره در حال انتقال به زیرساختهای قوی‌تر در حوزه‌ی دیجیتال هستند، مجاز‌یسازی[۴]، طرح‌های هدایت‌کننده و بازی‌سازی‌ها[۵] نسبت به ویدیوکن فرانسها راهکارهای بهتری برای آموزش ارائه خواهند کرد. در واقع آنچه که در ابتدا به عنوان واکنش کوتاه‌مدت برای بحران شروع شد، همزمان با توسعه‌ی قابلیت‌های دیجیتال در دانشگاهها می‌تواند به تحول پایدار در عرصه‌ی دیجیتال در دانشگاه‌های آموزش عالی تبدیل شود.
دانشگاهها در مراحل مختلف تحولات دیجیتالی قرار دارند. چه چیزی تازه‌واردان عرصه‌ی دیجیتال را از موسسات پیشرفته در این حوزه جدا می‌کند؟ و رهبران در عرصه‌ی آموزشی برای پیشبرد سازمان خود باید چه گام‌هایی بردارند؟ ما چهارچوب زیر را برای کمک به دانشگاهها ایجاد کرده‌ایم تا جاهایی را شناسایی کنند که یادگیری دیجیتال همزمان با انتقال دانش و آموزش‌ها در واکنش به کووید ۱۹ با اکوسیستم آموزشی آنها سازگار است. این چارچوب شامل تجربیات جمعی ما در زمینه راهبرد دیجیتال در دانشگاه میشیگان، امپریال کالج لندن، دانشگاه دوک و کورسرا است.
تازه‌واردان عرصه‌ی دیجیتال
مؤسساتی که فاقد پیش‌نیازهای لازم برای یادگیری آنلاین و تدریس از راه دور هستند، با یک چالش وحشتناک روبرو می‌باشند. این موسسات با ویژگی‌هایی از قبیل ارائه‌ی کمتر از ۳% دوره‌های آموزشی آنلاین، بدون تجربه در زمینه‌ی آموزش آنلاین و عدم دارا بودن هیچ گونه تیم یا بودجه برای تحقیق و گسترش محتوای آنلاین شناخته می‌شوند. اما این فقط مربوط به مدرسان و مدیران آموزشی نیست. در این موسسات دانشجویان و دانشکده‌ها به نرم‌افزار (ابزار همکاری، کنفرانس ویدئویی) و سخت‌افزار (لپتاپ، وبکم) دسترسی محدودی دارند یا کلا به آنها دسترسی ندارند. آنها ارتباط اینترنتی ضعیفی دارند. آنها ممکن است اتصال تلفن همراه و وای فای داشته باشند اما هزینه‌ی استفاده از آن بالا باشد.
وضعیت کنونی فناوری و انتخاب بسترها امکان عملکرد سریع را در این شرایط برای دانشگاهها آسان‌تر کرده است. در صورتی‌که بحران ویروس کرونا در یک دهه‌ی قبل اتفاق می‌افتاد، این موسسات به طور کامل فلج می‌شدند. اکنون ما امکان دسترسی گسترده به پهنای باند، ابزارهای ارتباطی قابل اعتماد، کنفرانس‌های ویدیویی کاربرپسند و همچنین امکان استفاده گسترده از تلفن‌های هوشمند داریم. موسسات می‌توانند به آسانی و با صرف هزینه‌ی اندک ارتباطاتی امن برای دانشجویان فراهم کنند و اعضای هیئت علمی نیز می‌توانند به سرعت به اینترنت متصل شوند. ایجاد یک شرایط راحت برای دانشجویان و اعضای هیئت علمی با استفاده از موسسات متوسط گام اولیه می‌باشد. در ادامه در صورت امکان از موسسات، مشاوران و شرکت‌ها پیشرو در این حوزه برای آموزش گروهی به صورت موثرتر کمک بگیرید.
پذیرندگان اولیه
دانشگاه‌هایی وجود دارند که تجربه‌های موفقی از آموزش آنلاین دارند. آنها در حال حاضر امکانات ارتباطی و ابزارهای مشارکتی اولیه و بخش‌هایی برای ارائه‌ی برنامه‌های آنلاین دارند. اعضای هیئت علمی و مربیان از این مزایا استفاده کرده‌اند و اعتقاد دارند که باید پذیرای رسانه‌ها بود. این مؤسسات اکنون باید با دیدگاه نهادی و یک کارگروه ویژه برای ایجاد راهبرد آنلاین سفر خود به دنیای دیجیتال را تسریع کنند.
آنها باید از پذیرندگان اولیه[۶] در میان بخش‌ها، اعضای هیئت علمی و کارکنان به عنوان مربیان و معماران اصلی این راهبرد استفاده کنند. این امر به معنی توانمندسازی آنها با بهرهگیری از قدرت، منابع و آزادی عمل در تصمیمگیری در جهت اتخاذ راهحلهای کلیدی است. آنها همچنین نیاز به تسریع سرعت تولید دوره‌های آنلاین در مکان‌های مورد نیاز و تکمیل کردن آنها با استفاده از محتوای باز مورد نیاز ارائه شده از سوی موسسات دیگر دارند. آنها می‌توانند با بهرهگیری از روشهای یادگیری ماشینی از قبیل کورسمچ[۷] ضمن حداقل کردن گزینش‌های انسانی مناسب‌ترین دوره‌ها را برای برنامه‌ی درسی خود به کار گیرند. با توجه به عدم اطمینان نسبت به دسترسی به آزمایشگاه‌های فیزیکی در ماه‌های پیشرو دانشگاهها می‌توانند شروع به بررسی امکان به کارگیری آزمایشگاه‌های مجازی و آزمایشگاه‌های خانگی بکنند. در نهایت آنها باید به سرعت زیرساختهای نرم‌افزاری و سخت‌افزاری مناسب برای یادگیری در محیط داخلی دانشگاه و خارج از آن فراهم کنند از جمله برنامه‌های جایگزین برای دانشجویانی که به بستر اینترنتی مناسب دسترسی ندارند.
آموزش عالی پیشرفته
موسسات پیشرفته شامل موسساتی هستند که از زیرساختهای فنی قوی، فهرست گسترده‌ای از محتوای دیجیتالی و اساتیدی برخوردار هستند که در تدریس آنلاین مهارت کافی دارند. آنها معمولاً مراكزی تخصصی برای نوآوری دانشگاهی (نمونهای از این موسسات در دانشگاه میشیگان وجود دارد) ایجاد می‌کنند كه راهبرد دیجیتالی[۸] خود را طراحی می‌کنند. برای اینگونه موسسات این لحظات شامل توسعه زیرساخت‌ها در طول تمام برنامه‌ها و استفاده از دوره‌های آموزشی آنلاین به صورت کتاب‌های دیجیتال می‌باشد. این کتاب‌ها توسط مدرسان خود موسسه یا دوره‌های آموزشی یکپارچه‌ی موسسات دیگر تولید شده‌اند. موسسات پیشرفته باید به نوآوری‌های آموزشی در جهت ارائه خدمات مختلف به جوامع آنلاین با پیشینه‌های اجتماعی و اقتصادی متفاوت سرعت بخشیده و نسبت به ایجاد یک محیط فراگیر برای یادگیری از طریق بحث و گفتگوهای گروهی تقویت‌کننده، جلسات بحث زنده و ارائه‌ی دانشجویان تعهد بیشتری ایجاد کند.
در خارج از محیط کلاس مجازی مشارکت اعضای جامعه می‌تواند از طریق یادداشت‌های جمعی، گروه‌های مطالعه، ساعت‌های خاص برای گفتوگوهای صمیمانه و شاد و رویدادهای پخش زنده تقویت شود. موسسات پیشرفته در زمینه‌ی جست‌وجوی فناوری‌های همه‌جانبه مانند واقعیت افزوده[۹] و واقعیت مجازی[۱۰] در حوزه‌هایی مانند پزشکی و مهندسی به موفقیت‌های چشمگیری دست یافته‌اند. نمونهای از این موارد در آمپریال کالج لندن دیده میشود. این دانشگاهها با تخصص و محتوای تولیدی خود به عنوان توسعهدهندگان پیشرو در اکوسیستم پیشرفته جهانی جایگاه بسیار خوبی به دست آوردهاند.
دگرگونی ابزارهای دیجیتال اکنون به کاهش مخاطرات کمک می‌کند
پیش از این از نظر مؤسسات آموزش عالی دگرگونی‌های دیجیتال به معنی دستیابی به دسترسی‌های بیشتر، دستیابی جهانی، دستورالعمل‌های شخصی شده و پیشرفت‌های سریع در فعالیت‌های آموزشی بود. اکنون با توجه به اینکه ممکن است دانشجویان نتوانند برای یک دوره‌ی بلندمدت به صورت سنتی در دانشگاهها حضور یابند؛ کاهش ریسک به یک عامل مهم در زمینه‌ی تحولات دیجیتال تبدیل خواهد شد و به دانشگاهها امکان ثبت‌نام از دانشجویان و برگزاری کلاس‌ها را خواهد داد. دانشگاه‌هایی که قابلیت‌های دیجیتال ایجاد می‌کنند، می‌توانند از بروز هر گونه مشکل در طول بحران (کووید ۱۹ یا هر گونه بحران دیگر در آینده) جلوگیری کنند.
نویسندگان:جیمز دیونی (James DeVaney)، گیدون شیمشون (Gideon Shimshon )
منبع: سایت HBR.ORG
پانویس ها:
[۱] Coursera
[۲] emergency remote teaching
[۳] Creative Commons
[۴] virtualization
[۵] gamification
[۶] early adopters
[۷] CourseMatch
[۸] digital strategy
[۹] Augmented Reality
[۱۰] Virtual Reality
