سه اشتباه تغییرات سازمانی

در سال‌های اخیر، ما در حال انجام مطالعاتی در مورد تغییرات سازمانی و نظر مشتریانمان در این زمینه بوده‌ایم. در سال ۲۰۱۸، بیش از ۲۰۰۰ مدیر در پژوهش ما شرکت کرده و از این تعداد ۴۷ درصد اعلام کردند که برای نجات کسب‌وکارشان، هر سه سال-یا حتی کم‌تر-نیاز به تغییر و اصلاح مدل تجارت خود دارند. داده‌های به روز این پژوهش که در سال ۲۰۲۰ جمع‌آوری شده هنوز در حال پردازش است، ولی اطلاعات گردآوری شده از ۵۰۰ پاسخ‌دهنده اول نشان می‌دهد که درصد مدیرانی که نیاز به تغییرات ساختاری در سازمان خود احساس می‌کنند به ۵۸ درصد رسیده است.

این آمار، با توجه به تعاملات گسترده‌ و نوآوری‌های روزمره که در اثر شبکه به هم پیوسته اقتصاد جهانی رخ می‌دهد، زیاد هم عجیب نیست. گزارش ریسک جهانی ۲۰۱۹ منتشر شده توسط مجمع جهانی اقتصاد، ۳۰ مورد تهدید اساسی در پنج دسته-اقتصادی، زیست‌محیطی، ژئوپلیتیکی، اجتماعی و تکنولوژیکی-را تعریف و روابط متقابل مابین آن‌ها را ترسیم کرده است. گسترش بیماری‌های واگیردار یکی از ده عامل اول در این لیست بوده است. بنابراین به نظر می‌رسد که کووید-۱۹ زیاد کاملا قابل پیش‌بینی بوده و اختلال‌های دیگری نیز در آینده سیستم اقتصادی دنیا را تهدید خواهد کرد.

مسئله این جاست که با وجود این که ما چنین خطراتی را شناسایی و پیش‌بینی می‌کنیم، توانایی تطبیق‌پذیری با آن‌ها را نداریم و بیشتر تلاش‌هایی که در زمینه تغییرات سازمانی ایجاد می‌شود به شکست می‌انجامد. همچنین به نظر می‌رسد که بسیاری از شرکت‌ها نمی‌توانند برای مدت طولانی موفق باقی بمانند. به خصوص که امروزه عوامل موثر بر بی‌ثباتی سازمان‌ها افزایش چشم‌گیری یافته و پایداری کسب‌وکارها را مورد تهدید قرار داده است.

بنابراین به نظر می‌رسد که تعدادی از پیش‌فرض‌های اساسی ما در مورد تغییرات سازمان اشتباه باشد. تجربه حرفه‌ای من با مشتریان نشان می‌دهد که شکست‌های ما در تغییراتمان، از سه فرض اساسی و اولیه در این زمینه نشات می‌گیرد. با چرخاندن این فرض‌ها بهتر نتیجه می‌گیریم: